افسانه ,قصه‌ایست با خصلتی خاص ,یعنی نقل روایتی که در آن خدایان یک یا چند نقش اساسی دارند .اسطوره‌شناسی علمی است که کارش طبقه‌بندی و بررسی مواد و مصالح افسانه‌شناختی بر حسب روش تحلیل و وارسی دقیقی که در همه دیگر علوم تاریخی معمول است.
به عبارت دیگر،افسانه تلاشی برای بیان واقعیت‌های پیرامونی با امور فراطبیعی است.
انسان در تبیین پدیده‌هایی که به علتشان واقف نبوده به تعبیرات فراطبیعی روی اورده و این زمانی است که هنوز دانش بشری توجیه کننده حوادث پیرامونی اش نیست.
به عبارت دیگر،انسان در تلاش ایجاد صلحی روحی میان طبیعت و خودشافسانه‌ها را خلق کرده‌است.
اهمیت قصه به عنوان ابزار موثر تربیتی و آموزشی از زمان های قدیم، مورد توجه و تاکید علمای تعلیم و تربیت بوده و هست زیرا:

1- قصه های کودکان همچون پلی، دنیای افسانه ای-تخیلی کودک را به دنیای واقعی بزرگسالان پیوند می دهد.

2- گوش دادن به قصه ها، خواندن و بازگویی آنها توسط کودک موجب گسترش گنجینه لغات و رشد قوه بیان وی می شود، به اندیشه او نظم منطقی میدهد و عواطف و احساساتش را لطیف می کند.

3- کودک از طریق قصه ها با مشکلات و مسایل زندگی آشنا می شود و به رشد اجتماعی مطلوبی دست می یابد.

4- قصه ها و افسانه ها در ساخت شخصیت اخلاقی و انسانی کودک موثرند. زیرا در هر قصه و افسانه، شخصیت های «خوب» و «بد» باهم درگیرند و کودک با توجه و دقت در گفتار و کردار این شخصیت ها به خوبی می تواند درست بودن یا نادرست بودن سخنان و اعمال آن ها را درک کند و نکته های مهمی بیاموزد.

5- گوش دادن به قصه ها و افسانه در سنین کودکی، یکی از موثرترین راههای انس با کتاب و ایجاد شوق و علاقه به مطالعه در کودک به شمار می رود.