امام حسين   عليهم‏السلام:

  روزى در خدمت حضرت على عليه‏السلام نشسته بودم كه مرد عربى وارد شد و گفت: اى اميرالمؤمنين مردى هستم عيال وار و از مال دنيا چيزى ندارم.

 امام عليه‏السلام فرمود: اى برادر عرب چرا استغفار نمی ‏كنى تا حالت اصلاح شود، مرد عرب گفت: اى اميرالمؤمنين من بسيار استغفار می ‏كنم و حالم تغيير مى‏كند، امام فرمود:

  خداوند می فرمايد :

  از پروردگارتان آمرزش بخواهيد كه او بسيار  آمرزنده است بارانهاى پربركت آسمان را پى‏درپى بر شما فرو مى‏فرستد و اموال وفرزندان شما را افزون مى‏كند و براى شما باغهاى‏خرم وسر سبز ونهرهاى آب جارى قرار مى‏دهد.

  اينك من استغفارى به تو ياد مى‏دهم كه هنگام  خواب آن را بخوان تا خداوند روزيت را زياد گرداند. آنگاه حضرت امير  عليه ‏السلاماستغفارى را نوشت و به مرد عرب داد و فرمود: هنگامى كه خواستى بخوابى و به بستر  بروى اين استغفار را با حالت گريه بخوان و اگر گريه‏ات نيامدخود را به حالت گريه كنندگان در آور.

امام حسين  عليه‏السلام می ‏فرمايد: در سال بعد، مرد عرب نزد پدرم  آمد و گفت: اى اميرالمؤمنين خداوند نعمتش را بر من تمام نموده تا آنجا كه جائى براى نگهدارى مال وحيوانات خود ندارم، امام عليه‏السلام فرمود: اى برادر عرب، سوگند به خدائى كه محمد را به حق به رسالت برگزيد، هيچ بنده‏اى اين استعفار را نمى‏خواند جز آنكه خداوند گناهانش را آمرزيده و حوائج مشروعش را بر آورده می‏سازد، و به بركت اين استغفار مال و فرزندانش را افزايش مى‏يابد.

الصحيفة العلويّة الجامعة، ص 164 دعاى شماره 70 تأليف سيد محمد باقر ابطحى، چاپ: قم ـ  مؤسّسة الإمام المهدى.