رونق عهد شباب است دگر بستان را
دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما
ساقی به نور باده برافروز جام ما
ای فروغ ماه حسن از روی رخشان شما
می‌دمد صبح و کله بست سحاب
گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب
ای شاهد قدسی که کشد بند نقابت
اگر به کوی تو باشد مرا مجال وصول
آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد
قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود
مدامم مست می دارد نسیم ِ جعد گیسویت
چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد
سال و فال و مال و حال و اصل و نسل و تخت و بخت
و
...